Musa VATANSEVER

Hayatın anlamı sorulduğunda, herkesin vereceği farklı bir cevap vardır.
Kimine göre yaşam, peşinden koşulacak bir hayal, kimine göre bir savaş meydanı. Ancak bir de okumayı kendine rehber edinenler var.
Onlar için yaşam ve okumak arasında ince bir iplik vardır; biri diğerini besler, güçlendirir, derinleştirir.

Okumak için yaşayanlar, kitaplarda bir evren kurarlar.
Onların dünyası kağıt sayfaların arasındadır; kelimelerin derinliklerinde yüzmeyi, hikayelerin kahramanlarıyla dost olmayı bilirler. Hayatın gündelik telaşını aşmak, ruhlarını beslemek için okurlar. Onlar için kitap bir kaçış değil, bir sığınaktır.
Her okudukları cümlede yeniden doğar, her hikâyede kendilerini bulurlar.
Diğer yandan, yaşamak için okuyanlar vardır. Onlar kitapları bir rehber, bir yol haritası olarak görür. Yaşamın karmaşasında doğruyu bulmak, anlam arayışlarını güçlendirmek için okurlar. Okudukça hayatın sunduğu güzelliklerin, acıların ve sırların daha farkında olurlar. Bilginin ışığıyla yollarını aydınlatır, hayata dokunmanın ve insan olmanın anlamını keşfederler.

Hangisi daha doğru? Belki de ikisi aynı kapıya çıkar.
Okumak ve yaşamak, birbirini tamamlayan iki eylemdir. Okudukça hayata daha çok bağlanır, yaşadıkça okumaktan daha fazla anlam çıkarırız. Belki de en güzeli, bu iki eylemi birbirine düşürmek yerine birlikte harmanlamaktır.
Bir kitap açmak, bir pencere açmaktır. Ve o pencereden baktığınızda gördüğünüz her şey, ya hayatın ta kendisidir ya da onun hayalini kuran bir insanın zihninden çıkmıştır. İşte bu yüzden, yaşamak ve okumak arasındaki dans asla bitmez. Her yeni cümlede, yeni bir yaşam buluruz.
Ve her yeni yaşamda, okunacak yeni bir cümle.