Gülten RAYİM

Gecenin kollarından sıyrılmış,
Yağmurla sabaha kavuşan bir gün.
Bulutların hala çatık kaşları,
Rüzgar katmış önüne
Dallardan kopan son yaprakları,
Savuruyor dilediği yere.

Bu dizelerde, doğanın sonbahar melodisini duyuyoruz. Gece ve yağmur, geçişin birer habercisi; tıpkı hayatın değişen mevsimlerinde olduğu gibi. Bulutların çatık kaşları, doğanın bir iç hesaplaşmasını, belki de insanın kendi içindeki bir kırılmayı temsil ediyor. Rüzgar ise bir özgürlük, ama aynı zamanda belirsizlik sembolü. Dallarından kopan yapraklar gibi, bazen biz de hayatın rüzgarına kapılıp savruluyoruz, nereye gittiğimizi bilmeden.
Bu dizeler, bir mevsimin son demlerinde, değişimin kaçınılmazlığını ve bu değişimin getirdiği melankoliyi bizlere hissettiriyor. Doğa, insanın iç dünyasıyla konuşuyor; sonbaharın sessiz vedasıyla birlikte biz de bir şeylere veda ediyoruz. Belki bir alışkanlığa, belki bir insana, belki de geçmişimize…