Gülten RAYİMOĞLU

Biz, karanlıklardan aydınlığa yürüyen çocuklarız,
Köklerimiz toprağa derin, umutlarımız göğe yakın.
Ne dilimizi unutturabildiler,
Ne de mezar taşlarımızı silebildiler.

Yasaklarla büyüttüler bizi,
Dillerimiz kilitlendi, dualarımız fısıltı oldu.
Ama her fısıltı bir direnişe döndü,
Her korku bir umuda dönüştü.

Adlarımızı değiştirdiler, kimliklerimizi yok saydılar,
Ama biz, o taşların altında bir tarih sakladık.
Her kazılan mezar, yeniden doğuş oldu,
Her yasak, bizi daha da güçlü kıldı.

Biz, geceyi yarıp güneşi gören çocuklarız,
Sessizlikte çığlık atmayı öğrendik.
Bizi karanlıklara hapsettiler,
Ama ışığı içimizde büyüttük.

Ve şimdi buradayız, dimdik ayaktayız,
Ne mezar taşlarımızı silebildiler,
Ne de dilimizden koparabildiler bizi.
Biz, asla yıkılmayan,
Tarih yazan çocuklarız.